Św. ANDRZEJ BOBOLA

          Św. Andrzej Bobola urodził się w  1591 roku, najprawdopodobniej w Strachoci­nie koło Sanoka. W 1611 roku – po ukończeniu Kolegium Jezuickiego w Braniewie, gdzie należał do Sodalicji Mariańskiej – wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Wilnie. Po złożeniu ślubów zakonnych podjął studia filozoficzne, a następnie teologiczne w Aka­demii Wileńskiej. Dnia 12 marca 1622 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Szczególny okres w życiu św. Andrzeja Boboli stanowiły lata 1652 – 1657, kiedy to z ogromnym poświęceniem prowa­dził działalność misyjną na Polesiu, zarówno wśród katolików, jak i prawosławnych. Zakończyła się ona jego męczeńską śmiercią 16 maja 1657 roku. Został zamordowany przez Kozaków w Janowie Poleskim. Pochowano go w podziemiach kościoła Jezuitów w Pińsku i zapomniano o nim. Św. Andrzej Bobola przypomniał o sobie w 1702 roku, gdy ukazał się rektorowi Kolegium Pińskiego i polecił odnaleźć swoją trumnę. Obiecał przy tym, że otoczy opieką nękane przez Kozaków Kolegium. Trumnę odnaleziono, odkryto i ze zdu­mieniem stwierdzono, że umęczone ciało zachowało się doskonale.

Zaczęło się wtedy pielgrzymowanie do jego grobu. Wśród wielu łask, przypisywanych Andrzejowi Boboli, była i ta, że straszliwa epidemia, która w 1709 i 1710 roku przeszła przez Polskę i Litwę, ominęła ziemię pińską. Toteż wkrótce podjęto starania o beatyfikację, ale nastąpiła ona dopiero 30 października 1853 roku. Kanonizacja Andrzeja Boboli odbyła się w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, 17 kwietnia 1938 roku.

Dzieje kultu św. Andrzeja wiążą się ściśle z dziejami relikwii. Przechowywano je w Pińsku, Połocku, Moskwie, Watykanie, Rzymie. Od 17 czerwca 1938 roku znajdują się w Warszawie, z tym że i tutaj zmieniało się miejsce ich pobytu. Dnia 13 maja 1989 roku trumnę z relikwiami Męczennika umieszczono na stałe w krypcie pod prezbiterium nowo wybudowanego Sanktuarium w Warszawie na Mokotowie.  Dodać wypada, że już w dwudziestoleciu międzywojennym błogosławionego Andrzeja nazy­wano patronem Polski. Oficjalne potwierdzenie tego faktu miało miejsce w Warszawie, w dniu 16 maja 2002 roku.

Modlitwa błagalna o łaskę za wstawiennictwem św. Andrzeja Boboli

 

Święty Andrzeju Bobolo, któryś tak ukochał Pana naszego Jezusa Chrystu­sa, że od młodości poświęciłeś się na Je­go służbę i całkowicie oddałeś się zjedny­waniu dlań dusz przykładem życia i sło­wem, nie szczędząc żadnych trudów, aż wreszcie śmiercią męczeńską uwieńczyłeś swoje apostolskie życie, błagam cię przez twe zasługi u Boga i miłość, jaką ku Niemu żywiłeś, wyjednaj mi łaskę, której tak bardzo pragnę, mianowicie ………………………. Wspieraj mnie także w ciągu całego życia mojego, abym za twoim przykła­dem zawsze pozostawał w zjednoczeniu z Sercem Jezusa i pod opieką Jego Matki Niepokalanej. Amen.

OBJAWIENIA FATIMSKIE

Objawienia Fatimskie to wołanie Matki Bożej o ratunek dla grzesznej i słabej ludzkości. Zbolała Maryja – Matka wszystkich ludzi , pragnie wyrwać nas, swoje dzieci, z nieszczęścia doczesnego i wiecznego.

Orędzie Fatimskie przedstawia kult Niepokalanego Serca Maryi. Jako nabożeństwo szczególnie praktykowane w naszych czasach żąda miłości i uwielbienia, zwłaszcza w pierwsze soboty miesiąca. Domaga się pokuty, nawrócenia i zadośćuczynienia. Żąda poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi, odmawiania codziennie Różańca, zwłaszcza wspólnego w rodzinach. Nabożeństwo fatimskie nawiązujące do objawień Matki Bożej w Fatimie i obejmujące wspólne odmawianie jednej części Różańca jest odpowiedzią na dwa wezwania Maryi: do modlitwy różańcowej i do czynienia pokuty za grzeszników. Wyzwala gorącą modlitwę, rodzi radość ze spotkania z Maryją, która prowadzi ludzi do Swojego Syna. W czasie nabożeństwa fatimskiego ważne jest nastawienie serca, postawa człowieka, który chce zrozumieć Bożą naukę i odpowiedzieć na nią swoim życiem. Praktyk religijnych i chrześcijańskiego życia, a także znoszenia przeciwności, przezwyciężania skłonności do gniewu, uczciwego wypełniania obowiązków swojego stanu, pracy, nauki, tworzenia w domu atmosfery miłości, życzliwości, zrozumienia, gotowości do przebaczenia – tego wszystkiego uczy nas Chrystus, który powiedział o sobie, że jest cichy i pokorny sercem. Tego uczy też Jego Matka, Niepokalana Służebnica Pańska, zatroskana o wszystkich ludzi, których pod krzyżem swojego Syna przyjęła za swoje dzieci w osobie Jana Ewangelisty. Tę naukę powinniśmy przyjmować do swojego serca i wprowadzać w życie, a więc świadczyć o niej swoim postępowaniem.

13 MAJA 1981

      Zamach, strzały przed Bazyliką Watykańską, Ojciec Święty ciężko ranny, wyścig z czasem, walka o życie. I wielka modlitwa Kościoła za Piotra naszych czasów… To stało się kilkanaście lat temu; młodsze pokolenie nie pamięta. Ilu z nas potrafi sobie przypomnieć, chwila po chwili, tamto późne popołudnie majowe, tamten wieczór, w którym ptaki inaczej śpiewały, a Litania Loretańska brzmiała tak żarliwie i serdecznie, jak nigdy dotąd. Był dzień Matki Bożej Fatimskiej, środek tygodnia. Żyliśmy tak samo, jak w innych powszednich dniach. Myśleliśmy o własnych sprawach, nasze serca wypełniały zmartwienia i obawy o jutro, nasze bolączki były przyziemne. Tamtego dnia mało kto pamiętał, że w 1917 r. w Fatimie Matka Boża przepowiedziała upadek komunizmu, nawrócenie Rosji, nowy, lepszy świat… Nawet Papież niewiele jeszcze wiedział o Fatimie; jego maryjna pobożność kierowała serce ku Matce Bożej Jasnogórskiej w jej nowym tytule: Maryi Matki Kościoła.  Tamtego dnia, kiedy na Placu św. Piotra padły strzały, wszystko, co dla nas ważne, straciło nagle sens. Pozostała modlitwa za Ojca Świętego; tak gorąca, że wielu ofiarowało Bogu swe życie, by Jan Paweł II nie zginął. Tak uczynił kard. Wyszyński, ale nie on jeden.  Tamtego dnia okazało się, że Maryja potrafi ocalić. Kolejne komunikaty lekarskie upewniały nas, że stał się cud, że Papież nie umrze. Ujawniano coraz to nowe fakty, które budziły w nas święte zdumienie – Ojciec Święty nie powinien żyć, a oto żyje! Za przyczyną Matki Bożej życie zostało mu na nowo darowane!

ŚWIĘTY JANIE PAWLE II – módl się za nami!

Nabożeństwa Fatimskie z figurą Matki Boskiej Fatimskiej ulicami naszej parafii obywają się każdego 13-tego dnia miesiąca od maja do października. Serdecznie zapraszamy do wspólnej modlitwy.

ŚWIĘTA MARYJO – módl się za nami!

UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ POLSKI

 

Kościół katolicki w Polsce obchodzi uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski dnia 3-go maja. Święto zostało ustanowione na prośbę biskupów polskich po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej. Papież Benedykt XV zatwierdził święto dla Kościoła w Polsce w 1920 r. Nawiązuje ono do ważnych wydarzeń z historii Polski: obrony Jasnej Góry przed Szwedami, ślubów króla Jana Kazimierza – powierzenia Królestwa Polskiego opiece Matki Bożej, a także do uchwalenia Konstytucji 3 maja. Święto to wyraża wiarę Narodu w szczególną opiekę Bożą, jakiej Polacy doświadczali i doświadczają za pośrednictwem Matki Bożej. W czasie uroczystości, które miały miejsce we Lwowie 1 kwietnia 1656 przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej król ogłosił Matkę Bożą patronką Królestwa Polskiego. Odśpiewano litanię do Najświętszej Panny, a nuncjusz apostolski dodał wezwanie: „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”, które zgromadzeni biskupi i senatorowie trzykrotnie powtórzyli. Król przyrzekł szerzyć Jej cześć, ślubował wystarać się u papieża o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, a także zająć się losem chłopów i zaprowadzić sprawiedliwość społeczną. Papież Pius X w 1908 r. zezwolił na wpisanie wezwania „Królowo Polski” na stałe do Litanii loretańskiej. W tym samym roku ustanowił też dla diecezji lwowskiej święto Królowej Polski. Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę biskupi zwrócili się do Stolicy Apostolskiej z prośbą rozszerzenia tego święta na całą Polskę. Jako datę zaproponowano dzień 3 maja, na pamiątkę pierwszej polskiej Konstytucji, która realizowała część ślubowań króla Kazimierza.

 

NIEDZIELA MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

---

     Święto Miłosierdzia obchodzone jest w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, czyli II Niedzielę Wielkanocną, zwaną obecnie Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Inspiracją  dla ustanowienia  tego święta  było pragnienie  Jezusa, które przekazała Siostra Faustyna. Pan Jezus powiedział do niej: Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia (Dz. 299).Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła  miłosierdzia  Mojego.  Która dusza  przystąpi  do  spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz. 699).

      W wielu objawieniach Pan Jezus określił nie tylko miejsce święta w kalendarzu liturgicznym Kościoła, ale także motyw i cel jego ustanowienia, sposób przygotowania i obchodzenia oraz wielkie obietnice. Największą z nich jest łaska „zupełnego odpuszczenia win i kar” związana z Komunią świętą przyjętą w tym dniu po dobrze odprawionej spowiedzi (bez przywiązania do najmniejszego grzechu), w duchu nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, czyli w postawie ufności wobec Boga i czynnej miłości bliźniego. Jest to łaska większa od odpustu zupełnego.

     Święto  Miłosierdzia  ma  najwyższą rangę pomiędzy wszystkimi formami kultu Miłosierdzia Bożego ze względu na wielkość obietnic i miejsce w liturgii Kościoła. Po raz pierwszy Pan Jezus mówił o pragnieniu  ustanowienia  tego  święta, gdy przekazywał swą wolę co do powstania obrazu: Ja pragnę – mówił w lutym 1931 roku do Siostry Faustyny – aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, żeby był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia (Dz. 49). W następnych latach Pan Jezus powracał do tej sprawy w kilkunastu objawieniach, w których  nie tylko  określił miejsce  tego  święta w kalendarzu liturgicznym, ale także podał przyczynę jego ustanowienia, sposób przygotowania i obchodzenia oraz łaski do niego przywiązane.

              Wybór pierwszej niedzieli po Wielkanocy nie jest przypadkowy – na ten dzień przypada bowiem oktawa Zmartwychwstania Pańskiego, które wieńczy obchody Misterium Paschalnego Chrystusa. Ten okres w liturgii Kościoła wyraźniej niż pozostałe ukazuje tajemnicę Miłosierdzia Bożego, która najpełniej została objawiona właśnie w męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego w bezpośrednim sąsiedztwie  liturgii  męki  i  zmartwychwstania  Chrystusa  podkreśla  źródło i motyw przeżywanych tajemnic wiary. Jest nim, oczywiście, miłosierdzie Boga. Inaczej mówiąc – nie byłoby dzieła odkupienia, gdyby nie było miłosierdzie Boga. Ten związek dostrzegła św. Siostra Faustyna, która w „Dzienniczku” napisała: Widzę, że złączone jest dzieło odkupienia z dziełem miłosierdzia, którego żąda Pan (Dz. 89).

      Jakie racje przemawiają za ustanowieniem nowego święta w kalendarzu liturgicznym Kościoła? Podaje je Pan Jezus, mówiąc: Dusze giną mimo Mojej gorzkiej męki. Daję im ostatnią deskę ratunku, to jest święto Miłosierdzia Mojego. Jeżeli nie uwielbią miłosierdzia Mojego, zginą na wieki (Dz. 965). Ostatnią deską  ratunku  jest  ucieczka  do  Miłosierdzia  Bożego.  By jednak z niej skorzystać, trzeba wiedzieć, że ona jest, trzeba poznać Boga w tajemnicy Jego miłosierdzia i zwrócić się do Niego z ufnością, a temu poznaniu sprzyja ustanowienie osobnego święta, bo ono zwraca szczególną uwagę na ten przymiot Boga. Przygotowaniem do tego święta jest nowenna,  polegająca na odmawianiu przez 9 dni, poczynając od Wielkiego Piątku, Koronki do Miłosierdzia Bożego. W tej nowennie – obiecał Pan Jezus – udzielę duszom wszelkich łask (Dz. 796). Rozpowszechniona jest także nowenna do Miłosierdzia Bożego zapisana w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny, w której każdego dnia przyprowadzamy do  Boga inną  grupę  dusz. Tę  nowennę można odmawiać z pobożności, ale nie można na niej poprzestać, ponieważ Pan Jezus pragnie, aby święto poprzedzała nowenna z Koronki do Miłosierdzia Bożego.

              W dniu święta  obraz  Miłosierdzia ma być uroczyście poświęcony i publicznie uczczony, a kapłani mają mówić kazania o miłosierdziu Bożym i budzić ufność w duszach. Wierni winni ten dzień przeżywać  z  czystym  sercem,  w  duchu  tego  nabożeństwa, a więc w postawie ufności wobec Pana Boga i miłosierdzia względem bliźnich. Pierwsza  niedziela  po  Wielkanocy  jest  świętem Miłosierdzia, ale musi być i czyn; i żądam czci dla Mojego miłosierdzia przez obchodzenie uroczyście tego święta i przez cześć tego obrazu (Dz. 742).

JEZU UFAM TOBIE

 Opracowała: Patrycja Szeremeta

 

DZIEŃ PAPIESKI

W niedzielę 14 października 2012 r., przeżywaliśmy XII Dzień Papieski pod hasłem: „Jan Paweł II – Papież Rodziny”. Z tej okazji o godz. 16⁰⁰ w kościele parafialnym odbył się koncert pt: „Wciąż kochamy za mało i stale za późno”. Uroczystość swoim występem uświetnił Reprezentacyjny Chór Mieszany z Jarosławia oraz młodzież naszej parafii z uroczystą akademią.

 

2 września 2012 r. ODPUST PARAFIALNY

Wspólnota parafialna dziękuje dziś Bogu za dar naszego odpustu parafialnego ku czci Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, zarówno w kościele w Wietlinie jak i w kościele filialnym w Wysocku. Uroczystościom odpustowym przewodniczył i Słowo Boże wygłosił ks. prałat Marian Koźma, dziekan dekanatu Przemyśl II. Gospodarzami tych uroczystości byli: p. Beata Kocur i p. Mariusz Smok.

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51